भनिन्छ, शिवरात्रिपश्चात् काठमाडौंमा जाडो कम हुन्छ र गर्मी बढ्न थाल्छ । कठ्याङ्गि्रएको शरीरमा अब केही समय सायद आराम महशुस हुन्छ, न्यानोपन ! शरीरलाई त आराम मिल्ला तर कामज्वरो छुटेझैं कम्पित मनलाई कसरी आराम होला र खै !
अफिस छुट्टी भए पनि बाँकी सारा कुरा यथावतै छन् । उकुसमुकुस, छट्पटी, बेचैनी उफ् ! घरमा बसिरहँदा झन् उद्वेलित हुन्छ मन । समुद्रमा सुनामी आएझैं गरी व्यग्रताका लहरहरु उठ्न थाल्छन् । बरु अफिस जाँदा मनका कुण्ठित, ब्याकुल तरङ्गहरु केही मात्रामै भए पनि भुलिन्छन् । त्यसैले मलाई छुट्टी पटक्कै मन पर्न छाडेको छ ।
छुट्टीको मामिलामा त्यसै पनि उदार छ हाम्रो देश । हरेक सानातिना चाडबाड, दिवस तथा समारोहहरुमा समेत सार्वजनिक बिदा दिइन्छ । साताको एकपटक शनिबारको वाषिर्क ५२ दिन, घर र बिरामी बिदा गरेर ४५ दिन अनि पर्व बिदा झन्डै ४० दिन । ३६५ दिनमा करिब १३० दिन बिदा ! मानौं अरु दिन कामको चापाचापले सास फेर्ने फुर्सद पाउँदैनन् नेपालीले !
यसो भनिरहँदा भारतको राजधानी नयाँदिल्लीमा भएको एउटा विवाद सम्झन्छु । केही वर्षअघि म नेपालको असन, इन्द्रचोक, महाबौद्ध भनेझैं दिल्लीको पुरानो होलसेल बजार सदरबजारमा थिएँ । उस्तैखालका घर, उस्तै प्रकृतिको व्यवसाय र उत्ति नै व्यस्त व्यापारी । ग्राहकको उस्तै ठेलमठेल । म कुनै व्यावसायिक कामको सिलसिलामा गएको थिएँ । नेपालमा केही समयअघि मात्रै राजा वीरेन्द्रको वंशनाश भएको थियो । राजपरिवारको हत्याकाण्डकै विषयमा चर्चा चलिरहँदा एउटा व्यापारीले भन्यो, ‘तिमीहरु त सधैं मोजमस्ती र रसरमाइलो मात्रै गर्छौ । कामै गर्न खोज्दैनौ । त्यसैले त ‘सूर्य अस्त नेपाल मस्त’ भनेझैं त्यत्रो काण्डलाई समेत बिर्सिन थालिसकेका छौं ।’
